Tweede en derde dag, met een trage internetverbinding

Het is al weer zaterdag en wij zitten in Fes. Anderen zijn inkopen doen, ik wil even rust om weer een verslagje te maken, na een zeer korte nachtrust, vooral Harry had last van de kriebelhoest van Ate.

Mamoun is onontbeerlijk om 2 redenen: hij regelt alles en legt alle cultuurbijzonderheden uit. Vanaf zijn 8ste is hij in Nederland, maar hij schakelt met het grootste gemak van het ene cultuursysteem naar het andere.

Voorbeeldje: wij rijden onderweg het is 1 uur en wij moeten iets voor de lunch regelen. Maar dan herinnert hij zich weer een goede vriend, die in de buurt woont en die kan ook de lunch wel regelen. Vinden zij prachtig en een eer. Maar ja de vriend zit in NL, dus bellen. Komt snel voor elkaar, want zijn netwerk blijft ook vanuit NL aanspreekbaar. Kortom wij worden 3 kwartier later ontvangen door rechterhand van de vriend van vriend van mamoun en zijn vrouw. De tijd vliegt en ondertussen komt er een uitgebreide “ lunch “op tafel: Marokkaanse koekjes, die wij mee brachten, soep, brood, vlees met zoete aardappelen (denk ik) en grote schaal met kaneel sinasappelschijven plus tomaatstukjes. Ondertussen leren wij enkele goede Marokkaanse gewoontes en uitdrukkingen. Voor mijn Hollandse begrippen is het veel, heel erg veel voor een lunch. En dan te bedenken, dat zij 4x per dag eten!?

Ondertussen wordt korfbal uitgelegd, Philips besproken (ik werkte met lichtprodukten in Europa en er hing nog een peertje) en ik ga zoeken op Wikipedia naar Ibno Batota, zeevaarder van beroep (n.a.v. typische vraag van Ate).

Terug naar vrijdag, vroeg op, auto omruilen om meer bagae te kunnen laden (veel extra shirtjes, bekers, kaas, hagelslag, pindakaas enz. enz.). Ontbijten, internetten in internetcafé, Mamoun helpt ondertussen de klanten, alsof dat heel normaal is. Ate en Paula worden door Harry en Mamoun alleen gelaten, want Mamoun moet nog “even “een dakterras regelen, dat in 10 dagen af moet zijn.

Paula en Ate gaan opstap, want Ate weet de weg: gewoon een vierkantje lopen in de overdekte souk (markt) en het komt goed. Niet dus, maar ja er is altijd wel een handige Marokkaanse jongen, die iets wil verdienen, maar wij hebben geen munten 100 dirham (10 €) is wel goed volgens de Engels sprekende knaap, maar daar trappen wij niet in. Kaarsjes kopen, wisselgeld en 10 dirham is genoeg (blijkt).

Ondertussen ook nog mijn schoenen laten poetsen, inclusief een heropvoeding door Mamoun t.a.v. hoeveel geef je voor zoiets en waarom loopt hij “ kwaad weg “ (truukje van M. en Ate zich maar afvragen, wat er werkelijk aan de hand is). Uiteindelijk schat ik het goed in met 5 dirham, zowel ik als poetser zeer tevreden. Ik heb er altijd moeilijk mee om kunnen gaan: bedelen (zwangere vrouwen, kinderen), fooien, kopen (ik ken zelfs de NL-prijzen niet) en nu moet ik wel.

Het verkeer is een ongelooflijke chaos, maar al doende zit er toch een heel soepele lijn in en Harry is een echte wereldreiziger met veel stuurmanskunst.

’s Avonds lekker westers gegeten en gedronken in restaurant, waar dat wel mag (wijn is in Marokko sterke drank).

Tenslotte even inhalen, dat Ferry Visser ons donderdag uitstekend heeft geholpen met een speciale brief op officieel PSV-papier met logo, KvK-nr. en digitale handtekening van voorzitter Willy den Hartog naar de Marokkaanse ambassade. Alles in het Engels en binnen een 3 kwartier, dat zijn geen vragen van Mamoun maar mededelingen. Uitstekende beurt Ferry !!